Eindhovens Dagblad (3.4.95)

SIOUXSIE AND THE BANSHEES - "Je moet je beurt afwachten"

door Ann Bouwma

Siouxsie Sioux, de punkvedette van het eerste uur, loopt er nog hetzelfde bij als achttien jaar geleden: strakke zwarte kleren, en een wild zwartgeverfd kapsel. Ze heeft de reputatie een koele tante te zijn, gereserveerd en onbereikbaar.

Maar achter de dikke lijnen mascara glanzen een paar meisjesachtige blauwe ogen. Is de ijskoningin eigenlijk wel van ijs? Speelt ze nog een rol in de jaren negentig? "Ik had van mezelf gemakkelijk een karikatuur kunnen maken", zegt de zangeres. "De roddelpers is altijd bereid om een opgeblazen imago te verspreiden. Maar aan dat circus wilde ik niet meedoen, want dan was het op den duur ondraaglijk geworden om nog langer Siouxsie Sioux te zijn. Nu voel ik me echter nog steeds goed in mijn vel."

Wind

Geflankeerd door twee Banshees, mede-oprichter en basgitarist Steve Severin en drummer-echtgenoot Budgie, geeft Siouxsie een rondje interviews weg om hun concert van dinsdag in Vredenburg en de nieuwe plaat The Rapture onder de aandacht te brengen. Dat is hard nodig, want de laatste jaren gaat het de groep in Europa bepaald niet voor de wind. Hun vorige plaat Superstition bracht drie jaar geleden zo weinig mensen op de been, dat een gepland optreden in Vredenburg tenslotte moest worden afgelast.

"Daar kan ik me niets van herinneren, er is vast een andere reden voor geweest", zegt Severin geprikkeld, terwijl Siouxsie net doet of dat bewuste voorval volledig uit haar geheugen is gewist. Budgie blikt wat onzeker van de een naar de ander en schraapt zijn keel: "Ondertussen hebben we veel getourd in Amerika, misschien dat daardoor plannen zijn gewijzigd."

Nu klopt het wel dat hun populariteit in Europa afnam, terwijl de groep bezig was furore te maken in Amerika na een late ontdekking in 1987. Maar van een overrompeling kan nauwelijks sprake zijn als elk volgend album drie jaar op zich laat wachten.

"De industrie is heel erg veranderd", herneemt Budgie, "vroeger schreef je een song en drie weken later lag jouw single in de winkel. Nu is de concurrentie te groot, er komen veel te veel platen op de markt. Je moet gewoon je beurt afwachten." Steve: "Ik ken geen enkele groep meer die nog elk jaar een plaat uitbrengt, het hele mechanisme hapert."

Siouxsie: "Ik wil best erkennen dat wij er geluk bij hebben een groep met een bekende naam te zijn. Anders zou het helemaal moeilijk worden om je plaatje uitgebracht te krijgen. Tegenwoordig moet een groep zich in een half jaar bewijzen, anders laten ze je vallen als een baksteen. In zo'n klimaat zou ik zelf nooit meer een bandje beginnen."

ONZE VADER

Siouxsie is tenminste eerlijk. Sereen zit ze op de bank, in het volle besef dat ze nog altijd het middelpunt is van de groep die ooit spraakmakend was. Destijds wekten Siouxsie and the Banshees afgrijzen door een twintig minuten durende versie van het Onze Vader te spelen. Hoewel spelen? Niemand kon nog de noten van een akkoord onderscheiden, en Siouxsie krijste meer dan ze zong.

"We werden subversief genoemd en anarchistisch", zegt Siouxsie, "maar dat vonden we niet erg treffend. Ik vraag wel eens aan mensen: vond je ons debuut nou echt zo'n geweldige punkplaat? Dat was het namelijk niet. Voor ons was punk een kwestie van mentaliteit. Meer de geest en het gedrag, dan de muziek. Maar iedereen werd punk genoemd in die dagen, ook een hoop bands die wel hun haar hadden geverfd maar geen idee hadden waar het allemaal om ging. Voor mij was punk een stoorzender, het haalde iets overhoop waar de passie stagneerde."

Op de vraag of diezelfde punkgeest haar nog altijd motiveert, valt Steve Severin haar ongevraagd bij: "We zijn niet uit op rijkdom of een luizeleventje, dus er moet wel een andere reden zijn waarom we nog steeds muziek maken, en dat is omdat we er plezier in hebben en omdat we er goed in zijn."

Voldaan over deze lange volzin zakt hij weer terug in de bank, en Siouxsie kijkt peinzend naar buiten. Budgie zwijgt. Heeft de ijskoningin anderen als voorbeeld gehad?

"Niet zozeer door de muziek, als wel door de manier waarop sommige vrouwen zich hebben verzet tegen stereotypen", zegt Siouxie. "Toen ik opgroeide had je een traditie van zangeressen, die werden gedirigeerd door mannelijke songschrijvers en managers. Wat dat betreft is er veel veranderd, maar op technisch gebied zijn er nog steeds bedroevend weinig vrouwen werkzaam. Als producer of als geluidstechnicus, bijvoorbeeld."

"Wat jonge groepen betreft vind ik Courtney Love van Hole een sterke persoonlijkheid, al vinden velen haar te agressief. Maar Madonna is toch geen uitdaging meer? Zij speelt haar rol binnen het verwachtingspatroon: hoer, heks of huisvrouw. Ik wil toch wel meer betekenen dan de drie H's. Is de beurt nu misschien aan vrouwen om het rock 'n' roll beest uit te hangen?"

Siouxsie and the Banshees, Dinsdag 7 maart, Utrecht, Vredenburg, 20.15 uur.

Contributed by Jerry Burch.